miércoles, 4 de marzo de 2015

Crónica de un sueño

Hoy he tenido un sueño. No, no soy Luther King ¡no os vayáis a pensar! Pero yo también he soñado.
Salíamos hacia una emisora en la que había personas cuyas voces me sonaban pero no conocía...
Personas muy simpáticas que nos enseñaban el funcionamiento. Equipos técnicos increíbles y al otro lado nos hacían una entrevista la cuál no puedo adjetivar.
Más tarde en un acto nos daban: libros, una camiseta y un diploma. No llegaba yo a ver el motivo de ello pero parecía que era algo divertido.
Gente a mi al rededor, había: autoridades, un actor y hasta un técnico que me hablaban con mucho cariño.
Más tarde veía un plató de televisión, me recordaba al de los informativos y hasta me parecía hacerme un selfie con Gayoso ¡Lo que hace la imaginación!
Más tarde mi sueño se veía 'más literato' sí; lo podríamos considerar así.
Reencuentro con un escritor maravilloso al que conocí pero nunca tuve la oportunidad de hablar tan cerca.
Y por último había alguien que me recordaba a un grande, hablaba como un escritor.
Sí, esa forma que tienen de comunicar tan profunda e intensa pero a la vez suave y delicada...
Conocí esa Argentina bonita, esa Cuba revolucionaria y esa GALIZA con mayúsculas.
Tras visitar un pueblo precioso con 'insuas' llenas de hojas...¡Había que volver!
La felicidad constante se vio truncada por la amargura del final del día y al final...por el despertar.
Más yo no era consciente de que no era un despertar, si no un proseguir de un sueño que más que ello era una realidad, pero a veces nos damos cuenta con poco margen para disfrutar.
De este sueño quedan los recuerdos, la memoria; los momentos intensos que nos acompañarán siempre.
Y yo me quedo con contar la crónica de este sueño y con haber evolucionado desde esas seis de la mañana hasta las nueve y media de la noche.

6 comentarios:

  1. Respuestas
    1. Pouco despois de que a autora colocase esta nova entrada, eu lin o texto e despois volvín a ler de novo. Máis tarde, entrei outra vez para mostrarllo ao profesor de Filosofía e, de paso, para mirar se había comentarios. Gustábame que os houbese e mesmo pensei en escribir o primeiro. Felizmente non fixo falta.
      O profesor de Filosofía lía por encima e na súa cara víase que estaba contento. A min poñíanseme os dentes longos...
      Parabéns!

      Eliminar
  2. Este comentario ha sido eliminado por el autor.

    ResponderEliminar
  3. Gústoume moito as túas palabras...
    Parabéns!!
    Un saúdo, a fotógrafa oficial, Lucía Rivas.

    ResponderEliminar